1- شیر: حدود سه سال پیش زمانیکه شروع به نوشتن در نخستین وبلاگم کردم، همه چیز بهتر بود. با ذهنی آسوده تر می نوشتم و با خیالی راحت تر به وبگردی می پرداختم. مثلا یادم هست سایت goodreads.com ف_ی*ل_ت_ر نبود، سایتی بود دوست داشتنی که همه آدمهای اهل کتاب و کتابخوانی در آنجا با هم تبادل دیدگاه می کردند و درباره کتاب های خود صحبت می کردند و گاهی کتابی را آنجا میافتی که مدتها دنبالش بودی. خود من حتی در نوشته هایم استفاده های زیادی از آن سایت کردم. بعد از مدتی این سایت هم ف_ی*ل_ت_ر شد.
در این سه سال خیلی چیزها عوض شد. این سومین باری ست که وبلاگم ف_ی*ل_ت_ر می شود. قطعا اگر خواننده وبلاگم باشید می دانید که در میان نوشته های من بویی از خرابکاری یا براندازی یا توهین به مقدسات نمیآید. این البته برای خودم تعجب آور نیست که وبلاگم ف_ی*ل_ت_ر شده است، چون در این مدت خوب فهمیده ام که در جامعه ای زندگی می کنیم که علی رغم شعار آزادی اندیشه و فکر، تحمل کوچک ترین نقدی وجود ندارد و این یک به یک اصل تبدیل شده است که وقتی کسی نمی تواند از نظر فکری با تو مقابله کند به ناچار از راه فیزیکی وارد می شود و این اوج ضعف او را می رساند. ف_ی*ل_ت_ر کردن هم تنها راه است برای آنان که آنقدر کوچکند و آنقدر اندوخته های فکریشان تهی و ناچیز است که راهی جز بستن دیگر اندیشه ها ندارند. من غمگینم، غمگین از اینکه در کشوری زندگی می کنم که نمی توانم آزادانه بنویسم، که باید با هر کلمه ای که بر روی صفحه تایپ می کنم مدتی بیاندیشم تا مبادا این کلمه غیرمستقیم باعث شود به کسی بر بخورد. غمگینم از اینکه در کشوری زندگی می کنم که فریاد آزادی و آزادی خواهی حاکمانش گوشها را کر کرده اما وبلاگ من، وبلاگی که چیزی جز مینیمال و داستان کوتاه در آن نمی نویسم را ف_ی*ل_ت_ر می کنند. غمگینم که در کشوری زندگی می کنم که حاکمانش آنقدر بزدل اند که حتی سایتهای wordpress و blogspot را هم ف_ی*ل_ت_ر می کنند تا مبادا کسی وبلاگی بزند و حرفی بزند که آنها با آن مغزهای تهی شان نتوانند به آن پاسخ بدهند. من غمگینم، خیلی زیاد. این اما، یک سوی سکه است.
2- خط: همچنان می نویسم…
پی نوشت:
وبلاگ جدید من در بلاگفا
دوست دارم سرما بخورم 
بیان دیدگاه